[53] Dos arquivos do trasno (Rafael Dieste)

O vello fala pouco. Vai satisfeito pero un tanto tristeiro. Naquel mundo que lostregara un intre diante del, avesullaba moitas cousas endexamais presentidas alá nas altas toxeiras. Había máis mundos có seu. Mundos embruxados, ledos e tentadores. Mais el, xa, malpocado... De súpeto o rapaciño dixo: -Eu cando medre tamén hei de andar en tren. As enrugas do vello teceron unha sombriza tristura.