Son noxento - María Xosé Queizán

Título orixinal: Son noxento
Ano: 2015
Editorial: Xerais

Tradutor: --
Páxinas: 108
Ficha en Goodreads | Ver en Amazon

Son noxento é unha novela curta composta polo monólogo do protagonista principal, Suso. Un home obsesionado polo sexo que acaba casando con Lilí, unha rapaza de boa familia e que o adora, malia que el mesmo non é quen de compendrer moi ben as razóns. Suso sentiuse sempre un home libre incapaz de atarse a ningunha muller máis o corpo e os cartos de Lilí lévano a unha situación nova para el da que tenta sacar proveito como sexa.

Suso é un home profundamente desagradable dende o principio, mesmo cando está a facer as beiras a Lilí. A historia non é nada do outro mundo, e iso é o aterrador. O realista que resulta un personaxe tan abominable e, como él mismo repite en varias ocasións, noxento.

A novela comeza pouco antes da boda entre Lilí e Suso e remata anos despois polo que coñecemos a maior parte da vida do protagonista e como el mesmo vai tornando cada vez máis escuro, obsesivo e perigoso. Suso sabe que é un mal home, mesmo bromea coa cantidade de veces que distintas mulleres ao longo da súa vida lle chamaron demo, e síntese ben. Acéptase tal como é e non ten ningún interese en mudar e tentar mellorar. Deforma e retorce todo tipo de feitos e mesmo preceptos relixiosos para xustificarse e convencerse de que nin sequera é tan malo. Hai moitos homes peores ca el.

Malia o que poida parecer nun primeiro momento, Suso no é a única mala persoa do relato. Moitos dos personaxes que o acompañan ou se cruzaron con el ao longo da súa vida gardan os seus segredos e cometen as súas faltas.

A historia está narrada por Suso nunha especie de monólogo interior no que salta duns recordos a outros dunha forma un tanto brusca ou deixa a medias algúns pensamentos porque "eu non son moi de pensar". Isto fai que dun parágrafo a outro avances ou retrocedas varios anos. Outra das características deste narrador son as constantes referencias a cancións populares ou moi coñecidas que Suso inclúe constantemente e, a máis evidente, o malfalado que é. Sempre ten un hostiaputa ou mecaghonacona na boca.

Eu non acabei de conectar con esta forma de presentalos feitos. Penso que a novela resultaría moito máis efectista cunha narración máis simple e doada de seguir que acompañe ao sinxelo das accións que relata. Non me malinterpretedes, non é unha historia dificil de entender e ten o seu valor engadido o entrar na cabeza dun pensonaxe tan monstruoso e desprezable como é Suso.

Unha novela curta pero complexa e chea de significado que fai reflexionar ao lector sobre un tema moi duro.